Hükümet nihayet sağlık çalışanları konusunda bir çalışma yaptı. Bu çalışmanın en önemli iki maddesi sağlık çalışanlarına yönelik şiddete tutuklama cezası verilecek olması, bir diğeri; çeşitli nedenlerle meslekten uzaklaştırılanlara özel sektörde çalışma imkanı sağlanması. Her iki madde de mevcut haksızlıkları ortadan kaldırmak bakımından çok önemli.
Ancak yapılan düzenlemeler sebep sonuç ilişkisi bakımından değerlendirildiğinde insanımızın beklentilerini karşılayacak nitelikte değil. Elbette ki şiddet insanlıkla bağdaşmayan bir davranış şeklidir. Hangi nedenle olursa olsun sonuç şiddet olmamalıdır.
Gönül isterdi ki bu çalışmalar yapılarken insanımızın içinde bulunduğu sağlık sorunları çok daha detaylı bir şekilde masaya yatırılmış olsaydı. Sabahın erken saatlerinde evinden kalkıp poliknik sırası almak için hastaneye giden insanımızın bu çilesine bir son verilebilseydi.
Sağlık bakanlığı ve bağlı alt birim yetkilileri, insanımızın sıra almak için nasıl kuyruklar oluşturduğunu ve bu kuyruklarda ne kadar zaman geçirdiğini keşke göz önünde bulundurup bir düzenleme yapmış olsaydı.
Poliklinik sırası almış olmasına rağmen gün içerinde muayene olamayıp, aynı sıkıntıyı ertesi gün de yaşamak zorunda kalan insanımızın durumuna bir çözüm bulunmuş olsaydı.
Vatandaş için oldukça sıkıntılı olan poliklinik sırası öyle sanıyorum ki bakanlık yetkilileri tarafından çokta bilinmiyor. Hangi başhekim sabah saat 07'de yaşlı, kadın ve engelli demeden insanımızın sırada bekletildiğini nereden ve nasıl bilecek? Ki bu uygulamaya yeni geçildi. Bundan birkaç ay önce sıra almak için çok daha erken saatlerde insanlar hastane kapısını aşındırmak zorundaydı.
Yaşanan zorluklar karşısında vatandaşa tavsiye edilense başhekime gitmesi şeklinde oluyor. İşte bu noktada insanımız önüne örülmüş olan duvarı aşamamanın, sorununa çözüm bulamamanın ezikliği ile geri dönmek zorunda kalıyor.
Getirilen yeni uygulama ile hekimlerin azami 30 dakikalık mesafede ikameti bir nevi zorunlu hale getirilmiş. Aslında mesele hekimlerin evinden gelirken zaman kaybetmesi değil, yeterli sayıda hekimin görevlendirilmemesinden kaynaklanmaktadır. Dahiliye hekimleri bir çay içmeye zaman bulamazken, genel cerrah doktorlarının hasta bulamaması çarpıklığın kaynağına işaret etmektedir.
Bir yerde başhekim ve idarenin uygulamalarını aşan bu sorun, bakanlık tarafından görmezlikten gelinmekte, nüfus oranına göre hekim görevlendirilmesi yapılamadığı için sıkıntı devam etmektedir.
Milletvekillerinin işbilirliği nispetinde hekim atamalarının yapıldığı bu sistem, uzun zaman daha insanımızın çile çekeceğine işaret etmektedir.
Ne şiddet, ne insanımızın kuyruklara mahkum edilmesi ne de hasta yoğunluğu nedeniyle çalışmanın ıstıraba dönüştüğü sağlık hususu yeniden masaya yatırılıp köklü değişikliklerle modern hale getirilmelidir.
Sağlık Bakanlığı yüzeysel olarak bir kaç konuda iyileştirme yapsa da, meselenin özüne sirayet edecek değişikliklere henüz imza atamamıştır.
