Doyumsuz lezzetlerle süslü bu alemin büyüsüne kapılmamak çoğu kere insanın elinde olmuyor. Bir kere bu büyünün etkisi altına giren insan bir daha kendini çekip çevirmeyi başaramıyor. Çünkü daldığımız hülyanın rehaveti hakikatleri hatırlatacak her etkeni ortadan kaldırırken, bizler de sonun bir başlangıç olduğunu görmemeye odaklanmışız. Telkin ve temayülümüzü varlık üzerine kurgulayıp, yorgunluklarımızı huzurumuzu kaçıracak kabuslarla atmaya çalışıyoruz. Ne var ki içimizde hezeyan eden bu cebelleşme, zamanı durdurmaya yetmeyip, bizleri zeval vaktine doğru pervasızca sürüklemektedir.
Güzel bir günün sabahında böylesine soğuk bir sohbetin gereksiz olduğunu düşünebilirsiniz. İşte asıl meselede bu. Yani gerçek bir dostun varlığından uzak kalışımız, dost bildiğimiz insanların sevgi ve muhabbetinin bizleri tasvip edilmeyecek bir dünyaya hayatına özendirmeleridir.
Unutup aldırmadığımız asıl güzellikler; buğulu camlara çizdiğimiz rengarenk lale bahçeleri , ruhu bedenine dar gelen insan figürleri değil, insanın kendi iç mimarisine uygun davranışlarla hayatını sürdürebilmesidir.
Sözle şekillendirmeye çalıştığımız değerlerimize bir can simidi gibi sarılırken bunun şekilden ibaret olduğu gerçeğinden kendimizi bir türlü soyutlayamıyoruz. Oysaki bu, yalnız başına saadete götüren yol değildir. Bunun emirlere sıkı sıkıya sarılmak ve nehiylerden şiddetle sakınmakla sağlanabileceğini unutmamamız gerekir. İşte o zaman sorgulayan, araştıran ve her eylemin bir bedeli olacağı gerçeği ile yüzleşmiş oluruz. Bu bizi korktuklarımızdan emin kılacak yegane altın anahtardır.
Biliyor olmak gerçekleri yaşamakla aynı şey değildir. Bizi değerli kılacak olan, bildiklerimizi yaşamaktadır. Diğer türlüsü buzdan temeller üzerine sırça saraylar inşa etmek gibidir. Hoyrat bir meltem, ya da ılık bir ilkbahar güneşi değerli addedilen her şeyi yok etmeye kafidir.
Bir çok kaynak iki bin yıl öncesinde yaşayan insanların ömrünün dokuz yüz hatta bin sene olduğunu kaydeder. Bu kadar uzun bir zamana rağmen onlar dahi ömrün kısa olduğundan şikayetçi olmuşlardır. Çünkü sonsuz olmayan zaman, bir gün tükenmekte, insan gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalmaktadır.
Hz İsa yolda yürürken çölün ortasında oturmuş, kendi halinde ibadet eden bir zahit ile karşılaşır. Biraz uzakta bir ağaç olmasına rağmen, adamın gölge dururken güneşin altında ibadet etmesine bir anlam veremeyip sorar:
-Az ileride gölge olmasına rağmen neden güneşin altında ibadet ediyorsunuz?
Zahit:
-Yedi, sekiz yüz senelik ömrüm zarfında buradan kalkıp gölgeye gidecek kadar zaman geçirmeyi uygun bulmadım. Güneşten kaçıp gölgeye varmak için geçireceğim zaman, heba olacak bir vakittir. O nedenle burada kalmayı tercih ettim.
İsa, bir müddet düşünür ve:
-Sana çok garipseyeceğin bir şey söylemek istiyorum. Ahir zamanda Dünya'ya bir ümmet gelecek ve bu ümmetin ömrü en fazla doksan ya da yüz sene olacak. Fakat onlar öylesine bir dünya sevgisine kapılacaklar ki, onların bu halini gören onların hiç ölmeyeceğini sanır.
Zahit:
- Eyvah, çok yazık; Şayet ben onların zamanında yaşamış olsaydım bir secde ile ömrümü tüketirdim.
Bizler unutmaya çalışıp, aldırış etmesek de er ya da geç son olarak hafızamızda yer eden başlangıçla mutlaka yüzleşeceğiz. Güzel ve iyi olan, nedametin fayda etmediği yola girmeden önce hayatı sorgulayıp, sil baştan pişman olmayacağımız şekilde yaşayabilmektir. Bu, kendimize yapacağımız en büyük iyiliktir.
Doyumsuz lezzetlerle süslü bu alemin büyüsüne kapılmamak çoğu kere insanın elinde olmuyor. Bir kere bu büyünün etkisi altına giren insan bir daha kendini çekip çevirmeyi başaramıyor. Çünkü daldığımız hülyanın rehaveti hakikatleri hatırlatacak her etkeni ortadan kaldırırken, bizler de sonun bir başlangıç olduğunu görmemeye odaklanmışız. Telkin ve temayülümüzü varlık üzerine kurgulayıp, yorgunluklarımızı huzurumuzu kaçıracak kabuslarla atmaya çalışıyoruz. Ne var ki içimizde hezeyan eden bu cebelleşme, zamanı durdurmaya yetmeyip, bizleri zeval vaktine doğru pervasızca sürüklemektedir.
Güzel bir günün sabahında böylesine soğuk bir sohbetin gereksiz olduğunu düşünebilirsiniz. İşte asıl meselede bu. Yani gerçek bir dostun varlığından uzak kalışımız, dost bildiğimiz insanların sevgi ve muhabbetinin bizleri tasvip edilmeyecek bir dünyaya hayatına özendirmeleridir.
Unutup aldırmadığımız asıl güzellikler; buğulu camlara çizdiğimiz rengarenk lale bahçeleri , ruhu bedenine dar gelen insan figürleri değil, insanın kendi iç mimarisine uygun davranışlarla hayatını sürdürebilmesidir.
Sözle şekillendirmeye çalıştığımız değerlerimize bir can simidi gibi sarılırken bunun şekilden ibaret olduğu gerçeğinden kendimizi bir türlü soyutlayamıyoruz. Oysaki bu, yalnız başına saadete götüren yol değildir. Bunun emirlere sıkı sıkıya sarılmak ve nehiylerden şiddetle sakınmakla sağlanabileceğini unutmamamız gerekir. İşte o zaman sorgulayan, araştıran ve her eylemin bir bedeli olacağı gerçeği ile yüzleşmiş oluruz. Bu bizi korktuklarımızdan emin kılacak yegane altın anahtardır.
Biliyor olmak gerçekleri yaşamakla aynı şey değildir. Bizi değerli kılacak olan, bildiklerimizi yaşamaktadır. Diğer türlüsü buzdan temeller üzerine sırça saraylar inşa etmek gibidir. Hoyrat bir meltem, ya da ılık bir ilkbahar güneşi değerli addedilen her şeyi yok etmeye kafidir.
Bir çok kaynak iki bin yıl öncesinde yaşayan insanların ömrünün dokuz yüz hatta bin sene olduğunu kaydeder. Bu kadar uzun bir zamana rağmen onlar dahi ömrün kısa olduğundan şikayetçi olmuşlardır. Çünkü sonsuz olmayan zaman, bir gün tükenmekte, insan gerçeklerle yüzleşmek zorunda kalmaktadır.
Hz İsa yolda yürürken çölün ortasında oturmuş, kendi halinde ibadet eden bir zahit ile karşılaşır. Biraz uzakta bir ağaç olmasına rağmen, adamın gölge dururken güneşin altında ibadet etmesine bir anlam veremeyip sorar:
-Az ileride gölge olmasına rağmen neden güneşin altında ibadet ediyorsunuz?
Zahit:
-Yedi, sekiz yüz senelik ömrüm zarfında buradan kalkıp gölgeye gidecek kadar zaman geçirmeyi uygun bulmadım. Güneşten kaçıp gölgeye varmak için geçireceğim zaman, heba olacak bir vakittir. O nedenle burada kalmayı tercih ettim.
İsa, bir müddet düşünür ve:
-Sana çok garipseyeceğin bir şey söylemek istiyorum. Ahir zamanda Dünya'ya bir ümmet gelecek ve bu ümmetin ömrü en fazla doksan ya da yüz sene olacak. Fakat onlar öylesine bir dünya sevgisine kapılacaklar ki, onların bu halini gören onların hiç ölmeyeceğini sanır.
Zahit:
- Eyvah, çok yazık; Şayet ben onların zamanında yaşamış olsaydım bir secde ile ömrümü tüketirdim.
Bizler unutmaya çalışıp, aldırış etmesek de er ya da geç son olarak hafızamızda yer eden başlangıçla mutlaka yüzleşeceğiz. Güzel ve iyi olan, nedametin fayda etmediği yola girmeden önce hayatı sorgulayıp, sil baştan pişman olmayacağımız şekilde yaşayabilmektir. Bu, kendimize yapacağımız en büyük iyiliktir.
