Soğuk soğuk odaları olan koca koca binalar dikip, içlerine ömürlerinin son demlerinde olan anneleri babaları doldurup adına da “huzur evi” dediler. Eskiden yaşlılarımıza saygı duyulurdu. Dua eden, onların huyu suyu hürmetine belayı uzaklaştıran demli yürekler olarak görürdük… Şimdi koca evlerde bir sandalyelik yer kaplayan, bu can bağı olan yaşlılarımız ayak bağı oldu günümüzde…
Yüreğimden kaleme dökülen, adı huzur ama huzursuz odalarda ki kulağı sağır eden o sessiz çığlıkları duyun diye İyi okumalar! “Anneler günü çok özel bir gündür anneler için deyip, doldu o küçücük mavi gözleri. Kırışmış bembeyaz ellerinle nakışlı mendilini çıkardı cebinden, sildi boncuk gibi gözlerini ve devam etti: Artık sevmiyorum “anne olmak acı verir mi insana”? diye sordu. Takvimlere bakmayı da sevmiyorum artık, günler zaten geçmiyor eskisi gibi. Meğer güzel günler çabuk geçermiş, gün güzel değilse geçmiyor. Baktı pencereden dışarı ve “sekiz ay oldu oğlum gelmeyeli, kuşları çok severdim şimdi ise kıskanıyorum. İki kanadım olsa da gidip görüversem ya biriciğimi… “ Komşumuzun kızı vardı, o uğradı geçen. Yeni bir ev almış oğlum, çok büyükmüş balkonu da varmış, eski eşyaları hepsini yenilemiş ama çok yoğunmuş… Oysa tembeldi küçükken” yavrummm ya”, deyip eğdi başını yine… Çantasını bile ben hazırlardım kıyamazdım, hiç yalnız bir yere göndermezdim, yanımdan hiç ayırmazdım. Yolda şapkası çıkar, atkısı açılır üşür diye…
Hiç bir zaman kızmadım, büyükler sohbet ederken araya girip fikrini söyledi diye… Şimdi beni nasıl olup da tanımadığın insanlara teslim ettiğini düşünüyorum. Gözden çıkarmış eski bir eşya gibi hissediyorum kendimi, yıpranmış, işe yaramaz. Kırgınlık mı? Evet, kızgın değilim, kırgınım, kızgınlık geçiyor da yavrum kırgınlık geçmiyor ne edersin. Bırakmaz beni bir yere derdim. Tıpkı küçükken benim onu bırakmadığım gibi. Sordum kıza: hiç demedi mi annemi de alırım yanıma bir kaç gün bizde kalsın hem yeni evimizi de görür diye, bir şey demedi başını eğdi, anladım kızım dedim anladım…
Komşulardan biri onun için “çok yaramaz” dedi diye aylarca onun yüzüne bakmamıştım. Kimse laf söylemesin, incitmesin isterdim. Tahammül edemezdim ona dikilen sert bir bakışa bile. Ben çok titiz bir kadındım kızım, ama burada azarlanıyorum pismişim diye. Kimseye işimi yaptırtmazdım, beğenmezdim her şey tam olması lazımdı. Şimdi yemek yerken bile yorulup, üzerime akıtabiliyorum. Evim bahar gibiydi her daim. Şimdi bakıcı sabah geliyor hemen pencereyi açıyor kokuyormuş oda. Çok soğuk üşür diye düşünmüyor bile, bacaklarım çok üşüyor ama diyemiyorum kapat diye… Oysa hayalimdi benim, yavrum büyünce yorgunluğum biter, torunlarıma bakarak dinlenirim diye…
Çok yaşlanınca “anneciğim hadi tırnaklarına çıt çıt yapalım” diyecek diye hayal ettim. Konuşmaya başlayınca hep kesmeden önce “anneciğim çıt çıt der şımarırdı” yavrum diye bağırdımda ise ev çınlıyordu. Aklım çıkardı derin kesip canını acıtacağım diye. Şimdi çoğu kez tırnaklarımı keserken kanattıklarını bilmez tabi… Yavrum ya, okuldan gelir gelmez sobanın yanına koşardı. İlk işi ne yemek yaptığıma bakmak olurdu, onun sevdikleriydi genelde görünce gamzeli gamzeli gülümserdi ömrüme ömür katardı.
